پارگی منیسک

امروزه،  پارگی منیسک یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران می باشد، و می تواند عوارضی درمحل زانو ایجاد کند.آسیب منیسک (غضروف های نیمه هلالی) در مردان جوان تر از 45 سال شایع می باشد. اعمال فشار چرخشی بر زانو در وضعیت فلکشن یا نیمه فلکشن، معمولا باعث پارگی منیسک می شود. این آسیب معمولا در بازی فوتبال روی می دهد، اما در مردانی که حین کار چمباتمه می نشیند نیز این آسیب شایع می باشد. بنابراین؛ چنین آسیب هایی در معدنکاران استخراج کننده ی رگه های کم عمق، قبل از ابداع روش های مکانیزه شایع بوده است. غالبا پارگی منیسک داخلی نسبت به منیسک خارجی، بیشتر است.در مقاله ی زیر به این نوع و علائم و راه های درمانی آن می پردازیم.

انواع پارگی منیسک

سه نوع پارگی منیسک دربیماران ورزشکار دیده می شود. اگرچه هر سه نوع، به صورت پارگی طولی آغاز می شوند، که این نوع پارگی را با پارگی عرضی ناشی از تروما، حین جراحی تمایز می دهند. اگر پارگی در طول منیسک گسترش یابد و قطعات در دو سمت به هم متصل باشند، یک پارگی دسته سطلی روی داده است.

 عوارض ناشی از پارگی منیسک  برای بسیاری از بیماران ایجاد درد و ناراحتی می کند.  دکتر پویان علوی نژاد ، بهترین جراح ارتوپدی در اهواز  می باشد، که در زمینه ی درمان پارگی منیسک ، دانش و مهارت فراوانی دارند. شما عزیزان می توانید جهت دریافت هرگونه مشاوره از دکتر علوی نژاد با شماره ۰۶۱۳۳۹۱۶۲۳۳ تماس حاصل نمایید .

پارگی دسته سطلی منیسک

این نوع پارگی شایع ترین نوع پارگی منیسک می باشد. دسته سطل (که قطعه مرکزی منیسک است) به سمت مرکز مفصل جابجا می شود، به طوری که کوندیل استخوان ران از شکاف منیسک، روی استخوان تیبیا می غلطد. از آنجا که کوندیل استخوان ران به گونه ای است که، در وضعیت صاف بودن زانو، به فضای بیشتری نیاز دارد. نقش اصلی قطعه “دسته سطل” محدود ساختن اکستنشن کامل زانو (قفل شدن زانو) است. اگر پارگی طولی اولیه ، در لبه ی مقعر منیسک روی دهد، یک قطعه ی آویزان به داخل مفصل ایجاد می شود. در پارگی شاخ خلفی منیسک، این قطعه به شاخ خلفی متصل باقی می ماند.

در نوع دیگر از پارگی منیسک یعنی، پارگی شاخ قدامی نیز، این قطعه به شاخ قدامی متصل باقی می ماند. قسمت محیطی منیسک دارای عروق خونی می باشد و پارگی های یک سوم محیطی منیسک گاهی بخیه می شوند، زیرا قادرند ترمیم شوند.

قسمت درونی منیسک فاقد عروق خونی است، بنابراین توانایی ترمیم ندارند، بنابراین پارگی های یک سوم درونی باید برداشته شوند. با توجه به این که قسمت درونی منیسک تقریبا فاقد عروق خونی می باشد، پارگی های این قسمت باعث تجمع خون در مفصل نمی شود، بلکه مایع سینوویال شفاف در پاسخ به آسیب در مفصل تجمع می یابد.

علائم شاخص در پارگی منیسک داخلی

اغلب این بیماران آقایانی در سنین 18 تا 45 سال هستند. در صورت وجود پارگی دسته سطلی علائم کاملا مشخص و واضح می باشند.

هنگامی که بیمار در اثر اعمال فشار پیچشی زانو، به زمین افتد، در ناحیه ی قدامی – داخلی مفصل زانو احساس درد می کند. در این حال بیمار توانایی ادامه ی فعالیت خود را ندارد و یا با دشواری زیادی کارش را ادامه می دهد.

قفل شدن زانو

معنای قفل شدن مفصل زانو ، یعنی عدم توانایی در اکستنشن کامل زانو. از آنجا که در قفل شدن زانو، محدوده ی فلکشن طبیعی است، این حالت بعنوان وضعیت خشکی مفصل زانو، تلقی نمی شود. قفل شدن مفصل ، یک یافته شایع در پارگی منیسک داخلی می باشد. میزان محدودیت اکستنشن مفصل به قدری اندک می باشد که بیمار متوجه آن نمی شود. قفل شدن دائمی مفصل، تنها در پارگی دسته سطلی دیده می شود.

در پارگی های همراه با ایجاد تکه ی آویزان ، محدودیت موقتی حرکات مفصل ، ممکن است دیده شود، اما قفل شدن واقعی مفصل روی نمی دهد.

یافته های تیپیک معاینات بالینی  آسیب منیسک داخلی ، عبارتند از:

1. تجمع مایع درون مفصلی
2. آتروفی عضله ی چهار سر ران
3. تندرنس موضعی در ناحیه قدامی – داخلی مفصل
4. محدودیت درجات آخر اکستنشن زانو با یک مقاومت ارتجاعی
5.  بروز درد کاملا موضعی در ناحیه قدامی – داخلی مفصل در اکستنشن غیرفعال زانو، توام با اعمال نیرو ( به ویژه در پارگی های دسته سطلی)

در مرحله ی بدون علامت، بین حملات آسیب حاد، هیچ نشانه ای به جز آتروفی عضله ی چهار سر ران وجود ندارد.

تصویر برداری

عکس های رادیوگرافی ساده در آسیب منیسک داخلی  ویا خارجی معمولا طبیعی هستند. آرتروگرافی غالبا پارگی منیسک را نشان می دهد، اما امروزه از این روش تشخیص استفاده نمی شود، زیرا تصاویر MRI در تشخیص انواع پارگی منیسک، قابل اعتماد تر می باشند. همچنین MRI روشی غیر تهاجمی محسوب می شود.